rozdział szósty

link

I'll never sing along
La-la-la...

Właśnie kończyłam rundkę obchodzenia sklepów, restauracji, galerii handlowych i innych miejsc, w których mogłabym znaleźć potencjalną pracę. Pomyślałam sobie, że nie ma co z tym zwlekać, bo w końcu odłożone pieniądze się skończą i trzeba będzie wracać do rodziców, a nie chciałam do tego dopuścić za żadne skarby. Z hotelu, w którym ostatnio pracowałam dorywczo, nikt się nie odzywał, więc postanowiłam naskrobać CV. Niestety nie mam żadnych specjalnych umiejętności, doświadczenia też nie mam za dużo, a i okazałym wykształceniem pochwalić się też nie mogę.

Miałam złudną nadzieję, że może zadzwoni do mnie czarnowłosy przystojniak, ten, którego spojrzenie się skrzyżowało w hotelowym lobby wraz z moim, jednak odrzuciłam od siebie tę myśl tak szybko, jak się pojawiła. W teczce, którą zaciskałam pod pachą, znajdowały się jeszcze ze trzy kopie CV, więc zaraz trzeba będzie wracać do domu. Snułam się mętnie od lokalu do lokalu, posyłając wymuszone uśmiechy w każdym lokalu, do którego wstąpiłam. Wręczyłam miłej pani w księgarni dokument, a ta z uśmiechem odpowiedziała, że się ze mną skontaktują. Tak jak w każdym z tych miejsc, które odwiedziłam. Nie napawało mnie to zbytnią nadzieją, jednak będę musiała czekać na jakiś telefon.

Dotarłam do przystanku autobusowego i oparłam się plecami o jego zimną wiatę, krzyżując nogi. Wpatrywałam się w mijające samochody, myśląc o tym, czy Naruto już napisał do Hinaty, czy jeszcze nie. Wibrujący telefon w kieszeni wyrwał mnie z marazmu, wyjęłam go i spojrzałam na ekran. Uniosłam brwi i przesunęłam palcem w prawo.

— Hej Sakura! — usłyszałam w słuchawce, zanim jeszcze zdążyłam powiedzieć „Halo”.

— Ino — odparłam, odsuwając lekko telefon od ucha, gdy usłyszałam jej piskliwy głos. — Co tam?

— Pukałam do ciebie, ale nie otworzyłaś mi drzwi. Gdzie jesteś? Co robisz?

— Jestem na mieście, roznoszę CV — odpowiedziałam, przestępując z nogi na nogę.

— Masz ochotę coś przekąsić?

— W sumie to nie pogardziłabym czymś na ząb. — Pogładziłam się po brzuchu, z którego na myśl o jedzeniu, zaczęły wydobywać się dziwne, burczące dźwięki. — Jestem niedaleko parku Toyama, na Shibuyi.

— Będę za jakieś piętnaście minut, wyślij mi swoją lokalizację.

I się rozłączyła.

Jednym kliknięciem udostępniłam blondynce swój dokładny adres i usiadłam na przystanku, machając nogami do przodu i do tyłu. Nie liczyłam, ile czasu już minęło, jednak w końcu uniosłam głowę znad smartfona i patrzyłam, jak żółta taksówka zatrzymuje się na podjeździe przystanku. Z gracją diwy wysiadła z niej niebieskooka blondynka, iście po królewsku, łącząc kostki i kolana, tak jakby miała zaraz kroczyć po czerwonym dywanie.

Wstałam, uśmiechając się lekko do idącej w moją stronę Ino. Podeszła do mnie i uścisnęła mnie, dotykając swoim policzkiem o mój. Wydała przy tym z siebie cmoknięcie. Odsunęła się ode mnie i zlustrowała od stóp do głów.

— Dobrze, że do ciebie zadzwoniłam — stwierdziła, kiwając głową. Blond grzywka zasłaniała jej połowę twarzy, jednak przenikliwe oko przewiercało mnie na wylot. — Wyglądasz, jakbyś była głodna.

Spojrzałam na nią krzywo.

— To znaczy jak? — zapytałam, unosząc brwi, a na moich wargach wykwitł ironiczny uśmieszek.

— Oj, chodź po prostu. — Złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą.

*

Siedziałyśmy w restauracji, zajadając się kalmarami i sushi. Kęs po kęsie napełniałam swój pusty żołądek, dyskutując przy tym z Ino. Opowiedziałam o wyjściu z Naruto do kina i o tym, jak zależało mu, żeby wyciągnąć ode mnie numer Hinaty.

— To niespotykane u niego — odparła. — Jakoś wcześniej nie interesował się tak związkami, bardziej się skupiał na karierze. Mój kochany kuzynek musiał się nią faktycznie zainteresować — skwitowała, wsadzając sobie do ust kolejną rolkę sushi. — Też bym chciała ją poznać, zaproś ją do Tokio, niech przyjedzie.

— Miałam taki zamiar — powiedziałam, grzebiąc w talerzu. — Poza tym, byłam w hotelu u tego kolegi Naruto. Jednak szału nie było, nie oddzwonili do tej pory. — Zwiesiłam głowę. — Ale był tam taki jeden, czarnowłosy, czarnooki...

— Sakura, jesteśmy w Tokio — przerwała moje rozmyślania na głos i wyciągnęła moją głowę z chmur. — Nie każdy tutaj ma różową łepetynkę jak ty. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent ludzi tutaj jest czarnowłosych albo czarnookich. Czyli miliony osób.

Zrobiłam naburmuszoną minę.

— No właśnie! — Przełknęła kulkę ryżową i wskazała we mnie pałeczkami. — Dobrze, że poruszyłaś temat włosów. — Patrzyłam na nią, popijając świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy i mango. — Gdzie robiłaś sobie fryzurę? Muszę trochę podciąć włosy, moja fryzjerka się rozchorowała, a reżyser zażyczył sobie, żebym je skróciła o kilka centymetrów. Co za palant! — burknęła, wpatrując się w zwisające prawie do ziemi włosy.

— Niech sobie przypomnę... Salon nazywał się CHANGE, jednak znajduje się on w mojej rodzinnej miejscowości, trzysta kilometrów stąd.

— To jest sieciówka — rzuciła na mnie karcące spojrzenie, tak jakby to była oczywista informacja. — Mają salony w Tokio.

Mruknęłam coś w odpowiedzi i otworzyłam torebkę w poszukiwaniu portfela. Ekspresowo przetrzepałam jego zawartość i wygrzebałam z niego wizytówkę.

— Masz, zadzwoń i się zapytaj. — Wręczyłam jej mały, śliski, papierowy prostokącik z numerem telefonu.

— Bo wiesz... Mam nagrania do ważnego dla mnie filmu. Nie odzywałam się i nie odwiedzałam cię, gdyż od przyszłego tygodnia nie będzie mnie przez jakiś czas.

Udałam zaskoczoną, nie chciałam wkopać Naruto, który mi się o tym wygadał, a miał nikomu nie mówić. Zaczęłam wypytywać blondynkę o najmniejsze szczegóły, a ta z radością odpowiadała na każde moje pytanie, szczerząc się od ucha do ucha. Mam nadzieję, że nie złamała przy tym żadnej zasady, czy umowy o poufności. W końcu blondynka przypomniała sobie o ściskanej w ręce wizytówce i wybrała numer na telefonie.

— Dzień dobry, nazywam się Ino Yamanaka. Dzwonię z zapytaniem...

Wyłączyłam się, wbijając wzrok w leniwie kręcące się śmigło wentylatora. Nie wiedziałam, ile czasu minęło, jednak z mojego marazmu wyrwała mnie blondynka, machając mi dłonią przed oczami.

— Ziemia do Sakury — wygarnęła żartobliwe. — Mają salon w okolicy, idziemy — oznajmiła, po czym uniosła rękę. — Kelner!

Chyba nawet nie mam nic do gadania. Cóż, i tak mi wszystko jedno, w dniu dzisiejszym jestem lekko otępiała. Jestem na co dzień, ale dzisiaj szczególnie. To chyba przez pogodę.

Opłaciłyśmy rachunek i wyszłyśmy z lokalu na chłodne powietrze. Żałowałam, że nie ubrałam się cieplej, dni były już coraz chłodniejsze. Szłam obok Ino, jednak ledwo dotrzymywałam jej kroku, była wyższa ode mnie, miała dłuższe nogi, poza tym miała na stopach niebotycznie wysokie szpilki. Dziwiłam się, że potrafi w nich chodzić tak szybko i z gracją. Ino cały czas mnie zagadywała, paplocząc o głupotach. Jej paplanina była skuteczna, bo dotarłyśmy na miejsce szybciej, niż myślałam.

Weszłyśmy do budynku i stanęłyśmy w poczekalni. Wpatrywałam się w czubki swoich butów, chcąc jak najszybciej wrócić do domu i położyć się spać. Czułam się, jakby mama mnie prowadziła za rączkę i ciągała po sklepach, mimo że chciałam tylko leżeć i oglądać telewizję.

— Witam panie, w czym mogę pomóc?

Uniosłam głowę i zlokalizowałam źródło dźwięku. Stał przed nami elegancko, lecz wygodnie ubrany młody mężczyzna. Spojrzałam na jego twarz i przeżyłam niemały szok.

Czarnowłosy.

Czarnooki.

Zaczerpnęłam powietrza i otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia. Przecież to...

— Pan mnie obsługiwał wtedy... Przefarbował mi pan włosy na różowo — wyjąkałam, chwytając się odruchowo kosmyka włosów.

Wpatrywałam się otępiale w jego uśmieszek i przymrużone oczy.

— Owszem, miałem wtedy wyjazd szkoleniowy i uczyłem nowych fryzjerów, jednak trafiła pani na taką godzinę, że pracowałem ja. Chyba nie przyszła pani złożyć reklamacji? — spytał, po czym nie uzyskawszy odpowiedzi, przeniósł wzrok na stojącą obok i milczącą dotąd blondynkę. — Jednak to chyba pani dzwoniła na mój numer? — Uśmiechnął się nonszalancko i wbił spojrzenie czarnych oczu w Ino.

Stałam obok i patrzyłam na tę dwójkę nieco zdezorientowana. Jaki ten świat jest mały! Powstrzymałam opadającą szczękę i miałam ochotę się roześmiać. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

— Pani Ino, tak? — zapytał, a ja przeniosłam wzrok na Ino.

Blondynka otrząsnęła się i uniosła elegancko głowę. Wszystko to trwało kilka sekund, jednak poczułam jakąś elektryzującą nić między tą dwójką.

— Tak — odparła, wyprostowując się lekko.

— Ja nazywam się Sai — ukłonił się, a uśmieszek nie schodził mu z twarzy. — Panią — przeniósł wzrok na mnie — zapraszam na kanapę w poczekalni, a panią — spojrzał na Ino z lekko widocznym błyskiem w oku — zapraszam na fotel.

Uśmiechnęłam się krzywo i wykręciłam z tej dziwnej sytuacji. Zauważyłam jeszcze, jak kładzie jej na barku rękę i prowadzi w stronę ściany wypełnionej lustrami. Usiadłam na kanapie, wcisnęłam spocone dłonie między uda i patrzyłam, jak odsuwa jej fotel i bierze długie włosy w ręce. Co chwilę patrzył się na odbicie Ino w lustrze. Było po niej widać, że jest lekko zawstydzona, co przyjęłam z zaskoczeniem. Nie spodziewałam się tego po tej odważnej, wygadanej, pewnej siebie, wkraczającej w karierę aktorki blondynce. Zauważyłam, że o czymś rozmawiają, podczas gdy Sai delikatnie obchodzi się z długimi włosami Ino.

Sięgnęłam po leżącą na stoliku kawowym przede mną jedną z wielu gazet i zaczęłam ją mechanicznie kartkować, nie zwracając większej uwagi na to, co w niej się znajduje. Różnorakie fryzury i teksty migały mi przed oczami, a gdy skończyłam kartkować jedną gazetę, sięgałam po kolejną, powtarzając beznamiętnie czynność.

W końcu się doczekałam i blondynka wstała, przy okazji rzucając flirtujący uśmiech w stronę czarnowłosego fryzjera. Czyżby wracała stara Ino? Uśmiechnęłam się pod nosem i odłożyłam gazetę na stolik. Szepnął jej coś na ucho, a ta zachichotała, zarzucając włosami, dotykając go lekko po ramieniu. Rzucił jej coś na pożegnanie i blondynka odwróciła się, cała rozpromieniona, krocząc sprężyście w moją stronę. Spojrzałam na czarnowłosego, uśmieszek nie znikał mu z twarzy, pomachał w moją stronę, odwzajemniłam gest, czując, że tak wypada, jednak jedyne co mnie wypełniało to zawstydzenie i zażenowanie.

— Idziesz? — usłyszałam głos blondynki.

Wyszłyśmy z lokalu i odetchnęłam z ulgą. Przygotowałam się już mentalnie na paplaninę Ino. Nie musiałam długo czekać.

— Sakura. Muszę ci oficjalnie podziękować za pokazanie mi wizytówki salonu. Muszę powiedzieć, że stawiam ci za to drinka w sobotę. Tyle drinków ile zechcesz.

Spojrzałam na nią, walcząc z rozbawieniem.

— Nie trzeba. — Uśmiechnęłam się. — Dobra, mów, co się tam działo, bo widzę, że się ledwo powstrzymujesz.

Z ust blondynki wyrwało się ciche piśnięcie. Uniosłam brwi i zawstydziłam się. Jakaś pani odwróciła się, a na jej twarzy widoczne było zażenowanie. Wcale się pani nie dziwię.

— Ciszej! — upomniałam ją.

Zaczęła paplaninę, która trwała około piętnaście minut. Na sam koniec dowiedziałam się, że idzie z nim dzisiaj wieczorem na randkę. Szybcy są, nie ma co.

Poczułam wibrację w kieszeni. Wyjęłam telefon i zobaczyłam SMS od Hinaty: „Naruto do mnie zadzwonił :o Fajnie się nam gadało”.

Uśmiechnęłam się pod nosem, oczyma wpatrując się w wiadomość, a uszami słuchając podekscytowanej Ino.

 *

Nadeszła sobota. W międzyczasie byłam rozrywana między Hinatą, a Ino, z jedną rozmawiając telefonicznie, a z drugą na żywo. Oczekiwały ode mnie pomocy z Naruto i Saiem, pytając mnie co odpisać, jak się zachować, jak się ubrać na randkę i różne inne głupoty. Mimo że nie mam w ogóle doświadczenia w relacjach damsko-męskich, cierpliwie im odpowiadałam, zaznaczając, że nie biorę na siebie odpowiedzialności za ewentualne niepowodzenia. Po Ino mogłam się tego spodziewać, że się tak wkręci, jednak z Hinatą to inna bajka. Moja przyjaciółka wkręciła się chyba na amen, zapominając o wszystkich względach ostrożności, jakie sobie wcześniej narzuciła. Cieszyłam się ich szczęściem, chciałam mieć takie problemy, jak one, jednak ogarnął mnie jakiś nieprzenikniony smutek. Też chciałam mieć się do kogo odezwać, dla kogo się ładnie ubrać, z kim spędzać miło czas. Chyba jednak tylko udało mi się zeswatać dwie przyjaciółki i na tym mój limit szczęścia się wyczerpał. Zabrakło dla mnie. No ale cóż, mówi się trudno i żyje się dalej.

Robiłam sobie herbatę, wsłuchując się w dźwięki depresyjnych utworów, wydobywających się z głośników laptopa, aż ledwo usłyszałam dzwoniący telefon. Wyciągnęłam rękę po rozdzwonionego smartfona i spojrzałam na ekran. Numer nieznany.

— Słucham? — zapytałam.

— Czy dodzwoniłam się do pani Sakury Haruno? — usłyszałam kobiecy głos w słuchawce.

— Tak — odparłam.

Okazało się, że dzwoniła pani z księgarni, do której kilka dni temu zanosiłam CV. Zwolniło im się miejsce na etacie, więc zadzwonili. Pani powiedziała, że byłam jedyną zainteresowaną, więc możliwe, że się dostanę do pracy tam. Zaprosiła mnie na rozmowę w poniedziałek. Podziękowałam i rozłączyłam się. Uśmiechnęłam się szeroko i upiłam duży łyk herbaty.

Nadszedł wieczór. Naciągnęłam na siebie czarne rurki, beżowy sweter i moje niezastąpione trampki. Nie zaskoczyło mnie pukanie do drzwi, w końcu byliśmy umówieni na konkretną godzinę. Otworzyłam drzwi i ujrzałam identyczne uśmiechy Ino i Naruto. Blondynka ubrana była w krótką spódnicę, wiązane szpilki i bluzkę odkrywającą ramiona, a na sobie miała cienki płaszcz, z kolei Naruto ubrany był w granatową koszulę i czarne jeansy.

— Cześć, Sakura — powiedzieli niemal jednocześnie. Ach, można zauważyć te rodzinne geny u nich.

— Hej wam — odparłam, siląc się na uśmiech. — To gdzie idziemy?

Pół godziny później siedzieliśmy w barze karaoke.

— Pamiętasz? Obiecałam ci. — Ino puściła do mnie oko, stukając wystylizowanym paznokciem w słowo DRINKI. Uśmiechnęłam się i pokiwałam głową.

Co chwilę, a to jedno, a to drugie wyciągało telefon i odpisywało swoim sympatiom z błogimi uśmieszkami na twarzy. A to wszystko dzięki mnie, zaśmiałam się w duchu. Powinniście mi postawić pomnik.

Kelner przyniósł drinki dla mnie i dla Ino, a dla Naruto kufel piwa. Po trzeciej kolejce postanowiłam ulec namowom jasnowłosego kuzynostwa i wzięłam mikrofon do ręki, śpiewając słynną, amerykańską piosenkę pop. Język lekko mi się plątał, tempo było szybkie, jednak otuchy dodali mi klaskający w rytm Ino i Naruto. Po chwili dołączył się stolik obok, co mnie lekko zbiło z pantałyku i dosyć mocno zawstydziło, jednak kontynuowałam moją wątpliwej jakości arię.

Podałam mikrofon Naruto, gdy tekst kolejnej piosenki pojawił się na ekranie. To był jednak zły pomysł, gdyż skrzeczał jak żaba. Byłam wdzięczna Ino, że wyrwała mu mikrofon z ręki.

— Panu podziękujemy — zaświergotała.

Gdy Ino dorwała się do mikrofonu, było po niej widać gwiazdorskie zapędy i maniery, lecz trzeba przyznać, że miała bardzo ładny głos i bardzo dobrze śpiewała. Nie zdziwiło mnie to, że poruszyła cały klub, każdy szeptał między sobą, niektórzy wstali, jeszcze inni klaskali w rytm, tak jak w moim przypadku, zauważyłam też, że kilka osób nagrywa filmiki telefonami. Ino czuła się jak ryba w wodzie, mało brakowało, że za scenę obrałaby nasz stolik, wkraczając na niego w szpilkach. Gdy skończyła śpiewać, rozległy się gromkie brawa. Ukłoniła się z gracją i usiadła do stolika.

— No, no, co za popis — burknął na niby obrażony Naruto.

Kolejna godzina, kolejny drink, kolejne piwo. Śmialiśmy się coraz głośniej, bawiliśmy się coraz lepiej. Cieszyłam się, że los mi zesłał tę dwójkę, gdyż byli kandydatami na moich dobrych przyjaciół. Przeprowadzając się do Tokio, nie sądziłam, że poznam tak ciekawe osoby.

— Pozdrów Hinatę — powiedziałam do Naruto, widząc jak zawzięcie stuka w ekran smartfona pod stołem. Początkowo zaśmiał się nerwowo, jednak po chwili lekko spoważniał i przestał się z tym ukrywać.

— Pozdrowię.

Ino z kolei zaczęła paplać o Saiu, o tym, jaki jest cudowny i jak świetnie całuje. Uniosłam brwi i rozdziawiłam wargi. Czyli jednak się całowali. Miałam rację z tym, że są szybcy. Ino paplała dalej, co chwilę popijając drinka.

— Sakura, ty też musisz sobie kogoś znaleźć — popatrzyła na mnie spode łba. — Taka fajna dziewczyna nie może być sama.

— Jestem innego zdania — odparłam, przyczepiając wargi do różowej słomki.

Ino zamówiła kolejne drinki, była coraz bardziej nietrzeźwa. Mnie też lekko kręciło się w głowie, czułam, że to będzie ostatni drink i trzeba będzie się zwijać do domu. Naruto się trzymał mocno, skupiając swoje zachowanie do trzech czynności — picia piwa, rozmawiania ze mną i z Ino, oraz do stukania w ekran smartfona. Trzeba przyznać, że jak na faceta to miał podzielną uwagę.

Ino już ledwo kontaktowała. Mi również było ciężko zachować trzeźwość umysłu,  jednak byłam w lepszym stanie niż blondynka. Rzuciłam znaczące spojrzenie do Naruto. Spojrzał na nią, po czym roześmiał się. Wstał, zachwiał się lekko i pokazał trzymany w dłoni telefon.

— Muszę zadzwonić, zaraz przyjdę.

Co za palant. Widzi, w jakim stanie jest jego kuzynka i wybrał sobie idealny moment na pogaduszki z Hinatą. Nie zauważyłam, nawet kiedy Ino wygrzebała skądś mikrofon i zaczęła śpiewać pijackim bełkotem jakieś niezrozumiałe słowa.

Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Całe szczęście, że alkohol był już opłacony, bo nie chciałam spuszczać blondynki z oczu. Delikatnie, a skutecznie zabrałam blondynce mikrofon z ręki, niestety wydobył się z niego głośny pisk. Połowa ludzi w lokalu jak jeden mąż odwróciła głowy w naszą stronę, a ja czułam, jak na moje policzki występuje czerwień.

Sytuację uratował Naruto, który niewiadomo, kiedy pojawił się tuż obok nas.

— Chodźmy już.

Trzymałam Ino pod rękę, prowadząc ledwo przytomną dziewczynę na zewnątrz. Zaczęłam trząść się z zimna i zmęczenia. Kto by pomyślał, że wychodzenie na karaoke może być takie męczące.

Naruto przyprowadził mnie i Ino do jednego ze stojących pod klubem aut, po czym otworzył tylne drzwi. Wpuściłam Ino przodem, a sama usiadłam za kierowcą. Naruto usiadł z przodu, na miejscu pasażera. Kierowca odpalił silnik i ruszył z piskiem opon. Ino się to nie spodobało, gdyż zatrzęsła się na kanapie i zaczęła bulgotać pod nosem.

— Ja pierdzielę, co to za kierowca, nie cierpię takich taksówkarzy.

Patrzyłam na nią, jak siedzi z założonymi rękami, a jej długie blond włosy tworzą jeden wielki artystyczny nieład, wypełniając całe tylne siedzenie.

W radiu rozbrzmiała kolejna piosenka, była dosyć skoczna i melodyczna. Ino momentalnie podłapała rytm i zaczęła bujać się na lewo i prawo i śpiewać w kółko „La la la la la la la la”. Jej świergotliwy pijacki bełkot wypełniał cały samochód.

Kierowca wyłączył radio.

Słuszna decyzja.

— Pff... — wymamrotała. — Nie dość, że jeździ jak wariat, to jeszcze gbur. Naruto, skąd ty wytrzasnąłeś tę taksówkę?! — zapiszczała.

Spojrzałam rozgorączkowana na Naruto, który siedział na ukos ode mnie. Jednak zamiast zawstydzenia na jego twarzy, zobaczyłam ledwo skrywane rozbawienie. Zdziwiło mnie to, więc spojrzałam w lusterko, żeby ujrzeć kierowcę. Nic nie widziałam, więc wytężyłam wzrok. Było ciemno, jednak jakaś samotna latarnia rozświetliła widok w lusterku i natknęłam się na zirytowane spojrzenie czarnych jak smoła oczu.

Zanim zdążyłam cokolwiek sobie pomyśleć, usłyszałam cichy bulgot ze strony blondynki.

— Będę rzygać! — wybełkotała wiecznie dystyngowana Ino. No cóż, klasa pierwsza klasa.

— Zatrzymaj się — powiedział Naruto do kierowcy.

Auto zatrzymało się na poboczu i Naruto wyskoczył z samochodu, otworzył drzwi blondynce i wyciągnął ją na chłodne powietrze. Zaczęłam przeciskać się przez tylne siedzenie, a moje nozdrza wypełnił zapach, którego za nic nie mogłam sobie przypomnieć. Zanim przewlokłam się na miejsce, na którym siedziała przed chwilą Ino, drzwi się otworzyły i ujrzałam nonszalancki uśmiech Yamanaki. Szybko jej poszło, więc musiałam z powrotem przeskoczyć na miejsce za kierowcą jak foka. Starałam się w międzyczasie przyjrzeć twarzy kierowcy, gdyż  miałam wrażenie, że gdzieś już go widziałam, jednak uniemożliwiła mi to Ino, popychając mnie do drzwi.

Jechaliśmy w milczeniu, jedynie zaspana Ino pod nosem nuciła podchwyconą przed chwilą melodię. Utkwiłam wzrok w dłoniach zaciśniętych na kolanach, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. Poczułam na ramieniu coś ciężkiego. Odwróciłam głowę i zobaczyłam blond włosy mojej przyjaciółki. Zasnęła mi na ramieniu.

Po jakimś czasie w końcu dojechaliśmy na miejsce. Potrząsnęłam lekko blondynką, jednak bez rezultatu.

— Ino, wstawaj, jesteśmy na miejscu — powiedziałam do niej głośno, jednak również bezskutecznie. Kątem oka ujrzałam, jak kierowca wysiada i zostawia otwarte drzwi. Rzuciłam na Naruto spojrzenie mówiące „pomóż mi”.

— Wezmę ją — westchnął Naruto i wysiadł z auta. Wgramolił się do tyłu i wyciągnął Ino z tylnego siedzenia, ciągnąc ją niczym worek ziemniaków. Co za wstyd.

Otworzyłam drzwi i znalazłam się za stojącym plecami do mnie kierowcy. Widziałam, jak unosi co chwilę rękę w stronę twarzy, a po chwili wydobywa się stamtąd szary dym. Palił papierosa.

— Ymm... Przepraszam pana za zachowanie mojej przyjaciółki. Wiem, że nie powinna się tak zachowywać, będąc w taksówce.

Kierowca odwrócił się połową twarzy w moim kierunku. Spojrzałam na jego twarz.

Zaciągnął się papierosem.

— Nie jestem żadnym taksówkarzem — rzekł, po czym wypuścił dym z płuc.

Zamurowało mnie i chwilę mi zajęło, żeby poskładać wszystko w jedną całość. Nie jest taksówkarzem, Naruto mówił do niego, jakby go znał, nie podał mu adresu gdzie jechać, wyszedł, żeby zadzwonić... nie do Hinaty, tylko po niego? Poza tym już wiem skąd czułam ten zapach. Ukradkiem spojrzałam na samochód, którym przyjechaliśmy. To był ten sam, z którym jechałam z Naruto do kina. Odwróciłam wzrok jeszcze raz na palącego.

Czarne włosy, czarne oczy.

Zaczęłam kojarzyć, gdzie go widziałam.

To z nim moje spojrzenie się skrzyżowało wtedy w hotelu. Mogłam już wcześniej się zorientować, nawet i chwilę wcześniej, gdy popatrzyłam na niego w odbiciu lusterka. Rozdziawiłam lekko wargi, czułam się jak głupek. Przegapiłam tyle oczywistości.

— Już się zdążyliście zapoznać? — usłyszałam głos, który należał do Naruto. Odwróciłam się lekko i pokręciłam mechanicznie głową. Wrócił tak szybko? Czy ja tyle czasu stałam otępiała? — Nie? — spytał, jednak nie uzyskał odpowiedzi. — Sakura, to mój przyjaciel Sasuke, Sasuke, to jest Sakura.

Milczenie.

— Nie widzieliście się wtedy w hotelu? Pracowałaś u niego jakiś czas temu. Hotel Konoha — zwrócił się do mnie.

Milczałam, więc odwrócił się do Sasuke. Ten jednak tylko wzruszył ramionami.

— Jak to u niego? — Pomyślałam na głos, po czym miałam ochotę strzelić się w czoło, że wyszło to z moich ust.

— No Sasuke jest właścicielem tego hotelu, nie mówiłem ci?

Stałam otępiała jak słup soli.

— Właśnie — spojrzał na Sasuke. — Nie macie tam wolnych etatów w pracy? Sakura szuka właśnie pracy...

— Spokojnie, idę w poniedziałek na rozmowę o pracę w ksiegarni — przerwałam mu, czując, jak na moje policzki występuje rumieniec. — Najwyraźniej się wtedy nie spisałam — roześmiałam się nerwowo.

— Któraś dziewczyna miała dzwonić, ale najwyraźniej tego nie zrobiła — usłyszałam niski głos czarnowłosego.

Serce zadudniło mi mocniej w piersi. Czyli jednak?

— Dopilnuję tego osobiście, ze względu na prośbę Naruto — powiedział czarnowłosy. — Nie wiem, czy jutro będziesz w stanie przyjść. — Zlustrował mnie wzrokiem, przez co się momentalnie zawstydziłam. — Ale po tej rozmowie o pracę w poniedziałek, czy kiedy tam chcesz, jeśli się zdecydujesz, zadzwoń i się przypomnij. — Wygrzebał z kieszeni wizytówkę i mi ją wręczył. Przez krótki ułamek sekundy nasze palce się zetknęły, przez co wypełniło mnie gorąco i czułam, jakby serce chciało przebić się przez moją klatkę piersiową na zewnątrz.

— Dziękuję — powiedziałam, a czarnowłosy odwrócił się plecami. — Idę dopilnować Ino — oznajmiłam. — Cześć. — Pożegnałam się i usłyszałam za sobą głos Naruto.

— Na razie, Sakura.

Ścisnęłam w dłoni kartonik z numerem telefonu i ruszyłam w stronę drzwi wejściowych do bloku. Miałam wrażenie, że zaraz zemdleję.

Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć.

__________
Jest i on! :)  A propos piwa, może któraś z Was mieszka w Łodzi i ma ochotę wyjść na kufelek? :)

Ogłoszenie parafialne: założony został kolejny blog, na którym będę publikować oneshoty z Naruto i nie tylko, zapraszam TUTAJ — właśnie pojawiła się jednopartówka SasuSaku. Dajcie tam znać, co sądzicie ;)